[Translate to PL:]

 , 1942

Jest taki rodzaj klaunów, którzy za namalowanym uśmiechem skrywają smutek. Ten nasz jest tego przykładem. Pewien żołnierz w roku 1942 wrócił do ojczyzny na urlop z okupowanej Norwegii. W trakcie przesiadki w Berlinie zdążył jeszcze zakupić mały podarek dla córeczki. Jest to klaun, który tańczy i przygrywa sobie na skrzypkach. W domu wszyscy szczęśliwi – tata nareszcie wrócił! A klaun radośnie wiruje wokół własnej osi... Jednak urlop szybko dobiega końca. Ojciec musi wyruszyć na front rosyjski. I niestety już nigdy stamtąd nie wróci. Od tego czasu klaun nie potrafi już być wesoły. Wielka radość, którą sprawił niegdyś dziewczynce, przerodziła się w o wiele większą rozpacz. Dziewczynka już zawsze kojarzyć będzie klauna z tym ogromnym smutkiem. Gdy była dorosła, absolutnie nikt – ani jej dzieci, ani jej późniejsze wnuki – nie mógł bawić się tą zabawką. Wreszcie kobieta, która niegdyś była tą małą dziewczynką, oddała klauna do muzeum. Zrobiła to właściwie wyłącznie po to, by mieć pewność, że jej ból zostanie tu dobrze przechowany.